Dlaczego teatr?
Nasze doświadczanie świata jest redukowalne do doświadczania istniejących w tym świecie relacji; teatr jest poligonem doświadczalnym tych relacji. To miejsce, gdzie w sposób względnie bezpieczny można przyglądać się potencjalnym konfiguracjom tego, co istnieje; tego, co się wydarza; tego, jakie konsekwencje mają nasze postępowania. To także miejsce abstrahowania bardzo określonych elementów rzeczywistości i odsiewania ich od innych. Poza tym teatr jako instytucja rzadko wytwarza teatr jako sztukę, więc to przestrzeń, w której wiele można zmienić.
Dla kogo piszę?
Piszę rzeczy, które mnie interesują i które uważam za ważne. Piszę dla innych, ale w oparciu o przekonanie, że jedyną miarą przydatności moich tekstów dla nich jest probierz ich użyteczności dla mnie samego. Poza tym wierzę w test empatii: warto pomyśleć o odbiorcy, dla którego dany dramat może być najbardziej odległy, niedostępny, wrogi, budzący niezgodę lub niezrozumienie – i zapytać się siebie, czy jest w tym tekście jakiś sposób na podanie dłoni temu, kto się z tym tekstem spotka.
O czym trzeba pisać?
Jedynym zasadnym przymusem pisarskim jest przymus wewnętrzny.
O czym wolno milczeć?
O wszystkim. Czasami milczenie jest paradoksalnie najlepszym sposobem opowiadania o czymś.
Czy dramat jest tekstem użytkowym, czy pełnoprawnym gatunkiem literackim?
Taki podział to błędna optyka. Pełnoprawny gatunek literacki to taki, który jest użytkowy: używany do przeformułowywania naszego doświadczenia. W dramat wpisany jest rodzaj formy, która sugeruje jedynie inny sposób konfrontacji z tekstem: nie przez samotną, cichą lekturę, ale przez mierzenie się z nim w zbiorowym działaniu. Ale powieść lub poemat może stać się kanwą teatru, a dramat – przedmiotem indywidualnego doświadczenia czytelniczego. Każdy tekst, który da się odczytać, jest użytkowy.