Dlaczego teatr?
Poniekąd z przypadku, splotu doświadczeń, wrażliwości i tego wszystkiego, czego nie da się prześledzić, ani uporządkować w logiczny ciąg zdarzeń; melodyki dialogów, której brak w samotnej ciszy obcowania z literaturą, a może braku sił do udźwignięcia epiki, lecz przede wszystkim z potrzeby spotkania, które zdaje się być główną osią, wokół której wy-darza się teatr, spotkania które z natury jest punktowe, jak rozbłysk spalanej w atmosferze materii, jak chwila którą rozpamiętujemy godzinami, która jest w stanie odmienić życie.
Dla kogo piszę?
W pierwszej kolejności dla siebie, aby wyzbyć się natarczywych słów, strzępów rozmów, migawek niezrozumiałych obrazów; w dalszej, o wiele ważniejszej, dla innego. Piszę, aby ktoś przeczytał moje słowa, aby na nie odpowiedział, albo dał chociaż po sobie poznać, że choć trochę go dotknęły.
O czym trzeba pisać?
O tym, co prawdziwe, co jest istotne, by dobre stawało się lepsze, piękne jeszcze bardziej olśniewające, by to co do tej pory nienazwane, ukryte, mogło wyjść na zewnątrz i przestać nas kłuć od środka. Wszystko może stać się początkiem opowieści, ale nie wszystko jest warte by stało u jej kresu, a że spotkanie jest jednym z sensów teatru, to ważność tego, o czym pisać należy, dla każdego może mieć inne odcienie.
O czym wolno milczeć?
Trudno jest zmusić milczącego do mówienia, jeśli więc wolno jest zamilczeć, to można nim okryć wszystko. Nikt nie potrzebuje pisania bardziej niż powietrza, można więc zamilknąć na zawsze i na wszystko. Bez pisania dalej będzie wydarzać się to, co opisują dramaty, jeśli przemilczy się coś, to i tak będzie to przez nas przemawiać w ukryciu, będzie nas kłuć, popychać w tę czy tamtą stronę; niemniej chyba każdy ugryzł się czasem w język, zdusił w zarodku to, co już miało zaistnieć. Ważniejsze jest więc pytanie, dlaczego warto coś przemilczeć?
Czy dramat jest tekstem użytkowym, czy pełnoprawnym gatunkiem literackim?
Tak, dramat jest pełnoprawnym gatunkiem literackim, który jaśnieje najbardziej przechadzając się wobec aktorów, reżyserów i widzów w szacie tekstu użytkowego.
Paweł Fic jest autorem dramatu „Biedaszybie”, który znalazł się w półfinale III edycji Konkursu oraz „Gdy przyjdzie rzeźnik” z półfinału II edycji.
—
Autorem pytań kwestionariusza jest Przemysław Pilarski.